Kapliczki i krzyże przydrożne są nieodłącznym elementem krajobrazu kulturowego polskiej wsi. Są znakiem przynależności religijnej, miejscem spotkań wiernych, przypominają o historii i ludzkich tragediach. Krzyże, kapliczki i figury wolnostojące były miejscem wspólnej modlitwy w różnych intencjach. Przechodząc obok nich ludzie żegnali się chwaląc Boga lub wznosząc ciche prośby o pomyślność swoich zamierzeń i dziękując za opiekę. Często były hołdem dziękczynnym za łaski, za cudowne wyzdrowienie, szczęśliwy powrót z wojny, tułaczki czy zesłania, za uchronienie od wielu nieszczęść jak, pożar, powódź, wojna czy epidemia.

W maju, w godzinach popołudniowych lub wieczornych, po zakończeniu prac polowych przy kapliczkach przydrożnych spotykała się miejscowa ludność, dorośli, dzieci i młodzież, aby wspólnie śpiewać Litanię Loretańską i pieśni nabożne. Śpiew rozlegał się od kapliczki do kapliczki, jako powszechnie kultywowany zwyczaj ludowy. Uczestnictwo w nabożeństwie majowym to przede wszystkim przeżycie religijne.

My również w maju – miesiącu poświęconym w sposób szczególny czci Matki Bożej spotykaliśmy się z uczestnikami Warsztatu Terapii Zajęciowej i Środowiskowego Domu Samopomocy przed figurą Matki Bożej przed budynkiem Centrum Caritas by modlić się śpiewając Litanię Loretańską oraz pieśni Maryjne.
Podczas jednej z „majówek” ks. Tomasz Szostek poświęcił dewocjonalia zakupione podczas naszej pielgrzymki na Jasną Górę.