Wianki w tradycji ludowej
Wianki poświęcone w czasie oktawy Bożego Ciała, są symbolem ludzkiej pracy, a także darów od Boga, które służą ludziom i wszelkim istotom na ziemi. Dawniej wianki zostawiano w kościele na osiem dni, a do domu zabierano je dopiero ostatniego dnia oktawy.  Wianki  przewiązane czerwoną tasiemką, wieszano obok drzwi wejściowych, w sieni lub w izbie nad świętym obrazem. Według wierzeń chroniły domostwo przed nieszczęściami, pożarem, uderzeniem pioruna i chorobami. Poświęconego ziela nie można było wyrzucić. Należało je przechowywać przez cały rok, a po tym okresie spalić. Stary wianek zastępowano nowym.

Wianki nie tylko chroniły dom i jego mieszkańców przed nieszczęściem, ale także pomagały w powrocie do zdrowia. Z zasuszonych i skruszonych ziół robiono napary, które miały właściwości lecznicze. Niekiedy wianki wieszano również w stajni, aby chroniły zwierzęta przez chorobą. Wierzono także, że zapobiegają szkodnikom, które niszczą uprawy.

Obecnie wianki święcimy ostatniego dnia oktawy.

Podczas zajęć rękodzielniczych w Środowiskowym Domu Samopomocy zostały wykonane piękne wianki, które podczas wieczornej Mszy Św. z okazji zakończenia Oktawy Bożego Ciała zostaną poświęcone a następnie umieszczone na naszych domach. Podczas zajęć uczestnicy mogli nie tylko wykazać się zdolnością artystyczną ale również zapoznali się z nazwami kwiatów, ziół oraz polską tradycją ludową.